Een persoonlijke ervaring...
Nou, ik heb weer wat geleerd...
- Waar nu dat Beukbergen, waar iedereen het altijd over heeft ligt.
- Dat dit dus veel dichterbij mijn woonplaats ligt dan ik dacht.
- Dat er een mooi veldje ligt, om even met jezelf te zijn (thanks Jerry)
- Dat de nieuwe koffie automaten van Defensie wat mij betreft ook op Beukbergen geplaatst mogen worden.
- Dat het om 23.45 uur toch echt wel klaar is in de bar van Beukbergen.
- En dat je dan dus niet, tegen alle covid maatregelen in, op een random kamer de laatste biertjes kan opdrinken.
- Over biertjes gesproken. Voor wie het gezien heeft. Ik heb een biertje op. Dat komt gewoonweg nooit voor (ik drink namelijk niet) en dat is dus best een beetje speciaal.
En ja, deze anderhalve dag was op zijn minst speciaal. Ik hoorde de verhalen van collega's, die allen hun eigen worsteling doormaken (of al hebben doorgemaakt) en hun weg kiezen in misschien nog steeds wel een klein beetje onbekend terrein. De wereld van genderdysforie. Deze wereld is niet helemaal binair en daardoor soms ingewikkeld en lastig te plaatsen.
Gisteren deelde Mounir zijn verhaal. Hij voert een eenzame pijnlijke strijd. Wat zat daar een emotie, misschien zelfs wel frustratie in. De worsteling die hij met ons deelde, gaf mij inzichten. Ik mag mijzelf namelijk gelukkig prijzen, want ik herken deze worsteling niet helemaal. Niet bij Defensie in ieder geval. We zijn bij Defensie misschien eigenlijk al best wel ver.
Wilko vertelde ons gisteren: "je bent niet alleen." En Wilko, zo voel ik dat inmiddels ook echt. Wanneer ik hier om mij heen kijk, word ik heel erg trots dat ik militair ben. Ik heb echt de beste collega's. Strijdbaar, sterk, niet te bang om moeilijke beslissingen te maken en, heel erg loyaal, vooral naar elkaar. Dat maakt ons, ondanks ons individuele verhaal, samen één.
Dat vind ik bijzonder en de ervaring die ik hier op heb mogen doen in Beukbergen, draag ik vanaf vandaag weer met trots met me mee.
Daarvoor, dankjewel!!
Anoniem.